Πυρ ομαδόν κατά του μαλάκα

..τώρα που η έκφραση «κοινωνικός αυτοματισμός» μοιάζει λίγη.

Η έννοια του κοινωνικού αυτοματισμού δεν μπήκε στη ζωή μας με καράβι από το Καστελόριζο. Υπήρχε ανέκαθεν. Ήταν κοινός τόπος στην άσκηση εξουσίας και δη αντεργατικής και αυταρχικής.

Με το έμπα στο λιμάνι, όμως, το σαπιοκάραβο του μνημονίου ανήγαγε τον κοινωνικό αυτοματισμό σε επικοινωνιακή επιστήμη. Μέχρι που φτάσαμε στο γνωστό μας πια «πυρ ομαδόν» κατά συγκεκριμένων κλάδων. Και, ω του θαύματος, στη θέση του στόχου αυτή τη φορά μπήκαν οι καθηγητές.



Ο τρόπος επίτευξης του στόχου γνωστός. Κατηγορίες και αισχρές συκοφαντίες στα κανάλια, δημοσιογράφοι έξαλλοι με τους τεμπέληδες καθηγητές. Πρωτοσέλιδα -το είδαμε κι αυτό- που βρήκαν ευκαιρία να στοχοποιήσουν έναν ολόκληρο κλάδο διά της παιδεραστίας.

Το πρωτοφανές -πέραν της προληπτικής επιστράτευσης- είναι ότι ο άνθρωπος με το χακί, ο καθηγητής και η καθηγήτρια, δεν είναι ο ανώνυμος υπάλληλος του δημοσίου, ο τύπος πίσω από το γκισέ, ο καθισμένος σε ένα απρόσωπο γραφείο.

Τα κόμματα της τρόικας εσωτερικού, οι πολιτικοί τηλεαστέρες και οι υπάλληλοί τους στα κανάλια, τις εφημερίδες και τα ραδιόφωνα βάλλουν πλέον εναντίον προσώπων οικείων. Προσπαθούν να ενσπείρουν διχόνοια, να δημιουργήσουν ρήγματα και να φέρουν αντιμέτωπα μέλη της ίδιας κοινότητας: της σχολικής. Στην οποία ανήκουν τόσο οι διδάσκοντες όσο και οι διδασκόμενοι. Και -γιατί όχι;- και οι γονείς τους.

Γονείς και μαθητές, λοιπόν, εναντίον τίνος; Του δικού τους ανθρώπου; Του ανθρώπου που, όπως θα λέγανε οι γιαγιάδες μας, πασχίζει να μάθει στα παιδιά γράμματα; Του ανθρώπου που οι γονείς, που κάποιοι προσπαθούν να στρέψουν εναντίον του, έχουν κάτσει κι έχουν μιλήσει μαζί του για το παιδί τους; Για το μέλλον του; Έχουν μοιραστεί αγωνίες και προσδοκίες;


Τα ΜΜΕ και η κυβέρνηση το βλέπουν αλλιώς... Βάλλουν εναντίον του μαλάκα...

Εναντίον αυτού που δεν διορίστηκε με ρουσφέτι.
Εναντίον αυτού που δεν υπήρξε πελάτης πολιτικών γραφείων.
Εναντίον αυτού που δεν μπορεί να «αρρωσταίνει» όποτε θέλει.
Εναντίον αυτού που δουλεύει και στο σπίτι.
Εναντίον αυτού που δεν έχει καν ένα γραφείο να ακουμπήσει, στα σχολικά κτίρια που δεν προβλέψανε στις περισσότερες περιπτώσεις την ύπαρξή του, γιατί αλλιώς θα είχαν γραφεία καθηγητών.
Εναντίον αυτού που αγωνιά και μελετάει ακόμα και τα βράδια.
Εναντίον αυτού που γέρνει από τις παραφουσκωμένες τσάντες με τα γραπτά και τις σημειώσεις.
Εναντίον αυτού που κουβαλάει το άγχος των παιδιών ολόκληρα εικοσιτετράωρα.
Εναντίον αυτού που θα έπρεπε να χαίρει το σεβασμό μιας κοινωνίας, αν φυσικά σε αυτήν η γνώση και η ελεύθερη σκέψη λογίζονταν ως ύψιστες αξίες.
Εναντίον αυτού που -στο κάτω κάτω- καμιά σχέση δεν έχει με τα διαπλεκόμενα μούτρα τους.
Εναντίον ενός απλού εργάτη.


Μάλλον το μόνο που μας μένει, απέναντι σε όλα αυτά, είναι να επιστρατεύσουμε εμείς τη λογικήσ΄αυτό το νεοφιλελεύθερο θέατρο του παραλόγου.
Όχι μόνο γιατί θα έρθει αύριο κι η δική μας η σειρά να μπούμε στο στόχαστρο, όπως συχνά ακούγεται.
Αλλά γιατί και τώρα, χτυπώντας του καθηγητές, χτυπούν τους δικούς μας ανθρώπους!

Από τη Μ.Λ. στον Β.Λ.



left.gr